Choroby hormonalne to coraz powszechniejsze zjawisko w naszym społeczeństwie. Często niediagnozowane we właściwy sposób przez lata prowadzą do wielu negatywnych zmian w organizmie. Objawy wcale nie muszą być ze sobą powiązane, ale stale dają o sobie znać, znacznie obniżając jakość życia chorego. Jedną z takich przypadłości jest nadczynność nadnerczy, a konkretnie ich rdzennego punktu, czyli kory nadnerczy. Co warto wiedzieć o tej chorobie?
Nadczynność nadnerczy – czym właściwie jest?
Nadczynność nadnerczy to złożona jednostka chorobowa mogąca mieć rozmaite źródło. Wyróżniamy nadczynność androgenną lub estrogenną, glikokortykosteroidową lub mineralokortykoidową. Ogólnie mówiąc, to sytuacja, w której nadnercza produkują zbyt dużą ilość jednego lub kilku hormonów wydzielanych przez ten gruczoł. Może chodzić o kortyzol, aldosteron, androgeny lub adrenalinę. Każda z odmian tej choroby może objawiać się w nieco inny sposób. Omówmy pokrótce te objawy.
Nadczynność nadnerczy androgenna i estrogenna
Nadmierna produkcja androgenów i estrogenów przez nadnercza może wynikać z obecności guza, choroby Cushinga czy też wrodzonych zaburzeń. Rozpoznanie kliniczne opiera się przede wszystkich na wynikach badań hormonalnych, by stwierdzić zwiększone stężenie androgenów i estrogenów we krwi oraz zwiększenie wydalania ich z moczem.
W przypadku podejrzenia guza, najpierw wykonuje się badanie ultrasonograficzne, by określić jego umiejscowienie, a także tomografię komputerową oraz scyntygrafię nadnerczy. Leczenie polega na usunięciu guza. Do najczęstszych objawów możemy zaliczyć: zaburzenia miesiączkowania, hirsutyzm, trądzik, łysienie i obniżenie głosu, otyłość, obecność rozstępów skórnych w okolicach podbrzusza, bioder, ud i sutków, a także cukrzyca i nadciśnienie tętnicze.
Nadczynność nadnerczy glikokortykosteroidowa i mineralokortykoidowa
Nadczynność glikokortykosteroidowa, nazywana także hiperkortyzolizmem, to choroba wynikająca z nadmiaru kortyzolu w organizmie. Może to powodować nadmierną retencję sodu i wody przez nerki, intensywne wydalanie potasu wraz z moczem, zwiększenie katabolizmu białkowego oraz zwiększenie glukenogenezy z następczą hiperglikemią. Ponadto hiperkortyzolizm przyczynia się do zmniejszenia wchłaniania wapnia przez kości z układu pokarmowego, sprzyja też rozwojowi nadciśnienia tętniczego. Pacjenci z hiperkortykolizmem mogą skarżyć się na zaniki i osłabienie mięśni, bóle kostne, wysokie ciśnienie tętnicze, a także objawy androgenizacji, czyli łysienie typu męskiego, obniżenie głosu, trądzik, zaburzenia miesiączkowania i hirsutyzm. Typowe dla tego schorzenia jest także nagromadzenie tkanki tłuszczowej w okolicach karku i tułowia. Z kolei nadczynność nadnerczy mineralokortykoidowa, inaczej mówiąc hiperaldosteronizm może mieć charakter pierwotny lub wtórny.
Pierwotne przyczyny to: gruczolak, rak lub przerost gruczolakowaty warstwy kłębkowatej nadnerczy. Wtórne przyczyny to: guz wydzielający reninę, niedokrwienie nerek, nadciśnienie złośliwe, obrzęki sercowo-wątrobowo-pochodne lub nerkowopochodne, czy też zespół Baretta. Hiperaldoseronizm pierwotny i wtórny może objawiać się poprzez napady tężyczki, zaparcia, poliurię, parestezje, osłabienie siły mięśniowej, duże pragnienie oraz lekooporne nadciśnienie tętnicze, które jest głównym objawem.
Bądź pierwszą osobą, która zostawi swój komentarz